ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ

Το παρόν βιβλίο είναι μια ακόμη προσπάθεια να προσδιοριστούν οι όροι και τα όρια της ερμηνείας των δύο αυτών επών, που έτσι κι αλλιώς, αντικαθιστούν την προφητεία (επί της ουσίας: τη θρησκεία) με την αφήγηση. Ο κεντρικός άξονας που διαπερνά το βιβλίο είναι: αν ο μηχανισμός του πένθους είναι ένας παράγοντας εξανθρωπισμού, η αποδοχή της χρονικότητας συνιστά προϋπόθεση του τραγικού. Ίσως γι' αυτό χαμογελά ο (θνητός παρά τις μαγγανείες της μάνας του) Αχιλλέας: γιατί κατανοεί από νωρίς πως ο χρόνος είναι πάντοτε χαμένος και η μήνις μονάχα έκφανση μιας τυφλής όσο και μάταιης αναζήτησης.